خیلی مهربون بود...

خیلی صبور بود...

خیلی خوشرو بود...

بچه و بزرگ عاشقش بودن...

هیچکس عصبانیتش رو ندیده بود...

همیشه میخندید...

.....

..... گل بود.... یه گل خوشگل و  خوش رنگ و خوشبو...

مثل گل هم پر پر شد.... توی بیمارستان زجر می کشید ولی صداش در نمیومد... تنها میخواست که همه اطرافش باشن... همین!!

چند وقت بود که خودش فهمیده بود جای گل توی گلستانه ....نه اینجا.... از حرفاش می شد فهمید !!!

هر چی بود که جمعه رفت و  تو یه ورق دیگه از دفتر خاطراتمون نقش بست...

حتی آسمون زشت و سنگدل شهرمون هم نتونست جلوی اشکهاشو بگیره.....یه عمر با هم مانوس بودن... 

خیلی جاش خالیه...خیلی...

بعد از اون قشنگترین چیزای دنیا هم برام قشنگ نیست.... خیلی دوسش داشتم.... خیلی...

آه...  انقدر  اون  خوب بود و نبودش انقدر سخته،  که هیچ چیز دیگه ای نمی تونم بگم... فقط قدر مادر بزرگاتون رو بدونید .... همیشه خیلی زود دیر میشه...خیلی...

گـریه نمی کنم نـــرو
                        آه نمی کـشـم بشین
                                                حرف نمی زنـم بمـون
                                                                           بغض نمی کنم ببیـن.....